-Αυτό το χαμόγελο της ηρεμίας και την πληρότητας,
μου λες από που το αντλείς; εμένα πέρασε η ζωή μου
ψάχνοντας το άλλο μου μισό…..κι απέτυχα
-Κρίμα…..
-Που δεν το βρήκα;
-Που σπατάλησες τη ζωή σου ποντάροντας στο μισό της,
αντί να ανακαλύψεις ολόκληρο τον εαυτό σου.
Αυτό το πλήρες δημιούργημα που είναι ο άνθρωπος,
το όλον του….
-Μα η ευτυχία βρίσκεται σ’ ένα χέρι να σε κρατάει μια ζωή,
σ΄έναν ώμο που θα βρίσκεται πάντα δίπλα σου,
σ΄ ένα σύντροφο να είστε μαζί μέχρι τα βαθιά γεράματα.
-Ο γάμος βρίσκεται σ΄ αυτά που μου λες, μην μπερδεύεις τις έννοιες,
ο γάμος, που τρέφεται από την διάρκεια, αυτήν προσφέρει,
γι΄αυτό και την διαλαλεί….ο καθείς με την πραμάτεια του….
-δεν είναι δηλαδή “ο άνθρωπος σου” η ευτυχία, το ζητούμενο;
κι αν δεν είναι, τι είναι;
-μωρέ ναι, είναι, τέτοια καραμέλα αιώνων θα αμφισβητήσω τώρα εγώ;
κι αν λείπανε και οι καθρέφτες και κείνη η ριμάδα η ώρα,
λίγο πριν κοιμηθείς, που γυρνάς την πλάτη στον σύντροφο σου
και σε έχεις αντιμέτωπο με σένα και την απόλυτη προσωπική σου μοναξιά, ακόμα καλύτερα θα ταν.
Μα ίσως να υπάρχει κι άλλος δρόμος, που τράβηξαν κάποιοι και είναι καλά, πραγματικά καλά, που μάτωσαν να βρουν τον εαυτό τους και να ζουν ολοκληρωμένοι, με εσωτερική γαλήνη, με ισορροπία,
με ασφάλεια για το βήμα τους, που δεν ζητούν δεκανίκια για να χαρούν,
για να επιβιώσουν, για να δημιουργήσουν,
για να αναγνωριστούν από την κοινωνία τους
-Λοιπόν, τον δρόμο της μοναξιάς, μου δείχνεις για ιδανικό;
-Τον δρόμο της αυτογνωσίας σου δείχνω, ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ον,
δεν ζει μόνος του, ζει ανάμεσα σε κόσμο,
και αντλεί αγάπη και συντροφιά από αυτόν,
δεν χρειάζεται να είναι περιχαρακωμένος ο άνθρωπος για να προχωρά. Σύντροφος, φίλος, οικογένεια, όπως και να λέγεται πάντα θα υπάρχει συμπληρωματικά, γιατί μόνος του έρχεται και μόνος του φεύγει,
να το θυμάσαι αυτό.
Ούτε σου αφορίζω τίποτα, σου λέω μόνο πως στην σπουδή μας
να βρούμε το άλλο μισό καταφέρνουμε να μένουμε μισοί.
Τις προτεραιότητες σχολιάζω. Βρες τον εαυτό σου, γίνε αυτάρκης
και μετά αναζήτα ολάκερους ανθρώπους, άφοβους….γιατί αυτό είναι.
Άλλωστε μεγάλα παιδιά είμαστε ξέρουμε όλοι ότι την μοναξιά
την βιώνουν πιο, αυτοί που ζουν με παρέα.
Τι κάνεις εκεί;
-Βγάζω την καραμέλα απ’ το στόμα και βγαίνω στη ζωή να την ζήσω
εγώ μόνος μου, να γίνω φίλος μου και να με αγαπήσω,
να ψάξω ενδιαφέροντα και να κάνω χίλια σχέδια……
να χαίρομαι και να στενοχωριέμαι εγώ με μένα
και ο κόσμος ένα γύρω είναι εκεί!
-Εκεί είμαστε ναι, και πια είμαστε πολλοί!
Που έχουμε αξίωση στην ποιότητα της προσωπικής μας ζωής!
