Κοινοποίηση

«Μου λείπεις απόψε, την εικόνα σου έχω μπρος μου συνέχεια,
εκεί κοντά στο τέλος, στον αποχαιρετισμό, ερχόσουν να με βρεις, μπορούσες δεν μπορούσες δεν ρώτησε ποτέ κανείς, λες και ήταν το πιο λογικό να μπορείς, λες και δεν ήσουν τρελά καταπονημένος και αδύναμος πια, αλλά εκεί, ερχόσουν. Τις Κυριακές πρωί πρωί, να είμαστε μόνοι μας, πριν ξυπνήσουν οι άλλοι, για μένα ερχόσουν άλλωστε. Να κάνεις δυο τρεις ερωτήσεις και να πάρεις τις απαντήσεις, όχι πως έμενες στα λόγια μου, παράλληλα με κοιτούσες και στα μάτια, από κει έπαιρνες τα πιο πολλά έτσι; Έτσι. Και σαν βεβαιωνόσουν για το «όλα καλά» ή σαν χρέωνες σαν βάρος σου το βάρος μου, να το έχεις το νου σου, να δεις πως και πότε θα περάσει, μετά ρωτούσες για τους υπόλοιπους. Όλοι οι άλλοι έπονταν έτσι; Έτσι. Η αδυναμία σου λέγαν, ο γαλάνης σου. Και χαμογελούσες, δεν είχες λόγο να απαντήσεις, τα βαθειά συναισθήματα δεν έχουν ανάγκη λόγων και επιβεβαίωσης, υπάρχουν κυρίαρχα, πάνω και πέρα απ όλα. Πώς το έκανες αυτό; Έτσι αθόρυβα; Χωρίς να διεκδικείς; Πως κατάφερνες την αγάπη με τόση αξιοπρέπεια, χωρίς να την χρεώνεις; Χωρίς να την βάζεις στο ζύγι; Πως δεν μου έδειξες ποτέ την λαχτάρα σου, την ανάγκη σου να είμαστε κοντά; Πώς δεν παραπονέθηκες ούτε μια φορά τις εποχές, που πνιγμένη σχεδόν, ξεχνούσα την ύπαρξή σου; Το μόνο που φρόντιζες ήταν όταν και όποτε σε αναζητούσα να είσαι εκεί, πάντα. Γι αυτό μου λείπεις απόψε πατέρα, γιατί ήθελα μια αγάπη τέτοια, μα δεν είσαι πια εδώ και δεν ξέρω τι να κάνω……σου στέλνω ένα νανούρισμα που ακούω από χθες και σε θυμίζει, θυμίζει τον τρόπο που είχες για να αγαπάς»