Δυο λόγια έχω εδώ γύρω,
τα ίδια εδώ και χρόνια, πώς αλλιώς;
Τέλος πάντων δε με λες κι Ακρόπολη
μα και το παιδούλα είναι πίσω μακράν,
στην ληξιαρχική πράξη γέννησης πάντα…
Γιατί Ακρόπολη όπως έδειξε
κατάφερα να γίνω από τα νιάτα μου.
Αν ο χρόνος δίνει πείρα και γνώση
γώ για να καταλάβεις
κάποιες φορές δεν πήγαινα σχολείο
γιατί είχα πολύ διάβασμα στο σπίτι
ή στις βιβλιοθήκες που σεργιανούσα..
Δεν είναι και κάτι να πεις,
μια στρόγγυλη ματιά θέλει
και αντιλαμβάνεσαι από νωρίς “το σπουδαίο”
και “το άλλο” το δοσμένο σαν τέτοιο.
Έτσι κατάφερα τα έτη της Ακρόπολης,
από την καλημέρα της ζωής.
Από την άλλη
σαν σφιχταγκαλίαζεσαι με τους έρωτες σου,
σαν δεν τους γυρνάς την πλάτη
μπας και κτυπήσεις κανένα γόνατο,
σαν καταργείς παρωπίδες, σταθερές, βολέματα, παγίδες,
σαν πας με το καθαρό νερό που σου εξασφαλίζει το ποτάμι
και γυρνάς την πλάτη στην στατικότητα της λίμνης,
τότε παίρνεις την κοπέλα μαζί σου και δεν την χάνεις ποτέ!
Σαν σήμερα λοιπόν
πριν πολλά πολλά πολλά πολλά χρόνια γεννήθηκα
και στον απολογισμό βγάζω ίσα βάρκα ίσα νερά.
Τα ζητούμενα πια είναι στις μυρωδιές, στα χρώματα,
στις μέρες που η ψυχή είναι γαλήνια.
Εκεί τα πολύτιμα.
Και το σκωπτικό ζητούμενο θα παραμένουν
οι καλτ σούπερ ταναγραίες που αγαπώ!
