Έλα φίλε ε;
Τι έγινε με πουλμανάκι ήρθες τούτη τη φορά;
Είπαμε ε;
Πήρες την γηραιά Κυρία της Αγγλίας
Το είδαμε στις ειδήσεις, σεβαστήκαμε ήθη και έθιμα που σε άλλες περιπτώσεις ή θα ανατριχιάζαμε από τις “πρόβες ταφής” ή θα οργιζόμασταν με τα υπέρογκα κόστη ή θα χαμογελούσαμε με όλο αυτό το παρωχημένο για τους καιρούς ή αν θέλεις θα το διαβάζαμε ως σανσκριτικό κείμενο, τόσο άγνωστη σε ετούτα τα χώματα η βασιλεία, αλλά είπαμε σεβόμαστε πίστη και παράδοση του κόσμου όλου, εμείς εδώ στο Αιγαίο.
Άντε λοιπόν μιας και ήρθες να παραλάβεις μια ψυχή
άντε να πάρεις κάποιες ακόμα γνωστές ολούθε.
Μα μου φαίνεται εστίασες το δρεπάνι σε τούτο τον τόπο
και βάλθηκες να στρατολογείς αγαπημένους και άξιους Έλληνες.
Αλλά τι καταλαβαίνεις; Τελείωσες για τώρα;
Να ξεκινήσουμε κανέναν αποχαιρετισμό ή έχεις μεγάλα κέφια;
Να ξέρω δηλαδή…
Πλήρεις ημερών όλοι ίσως μα αν θέλεις άσε μας κι εμάς λίγο χρόνο να τιμήσουμε καθώς τους πρέπει σημαντικούς ανθρώπους μας ε; Μέρα μέρα το πήγες και πώς να στο πω θέλει το χρόνο της η απώλεια για να χωνευτεί κάπως πως…
Καζάκος ο Κώστας ο ηθοποιός, ο κύριος, ο σοβαρός, ο θεατράνθρωπος. Στρατευμένος σε όλη του τη ζωή στις ιδέες του και στη σπουδαιότητα του χώρου που υπηρέτησε.
Άφησε πίσω αγώνες πιο από ότι άλλο και ξεκίνησε να ξανανταμώσει τα ωραιότερα μάτια
του θεάτρου μας. Καλό δρόμο ας ευχηθούμε, όποιος κι αν είναι αυτός.
Ειρήνη Παππά. Καρυάτιδα θα την πω εγώ
Καρυάτιδα, Ελληνίδα και Γυναίκα, σπουδαία παρουσία, ουσιαστική, αντισυμβατική, σοφή,
η επιτομή κάλλους και πνεύματος. Σημαία μας στα διεθνή στούντιο όπου αναγνωρίστηκε πιο από τον τόπο της. Τι πρωτότυπο… Άφησε τον μάταιο τούτο κόσμο στο χωριό της, στη ρίζα της, όπως του πρέπει του σπουδαίου ανθρώπου. Δεν κατάλαβε την αποχώρηση από τη σκηνή. Είχε “φύγει” το πνεύμα της από καιρό. Ίσως αυτό να είναι τύχη στο δια ταύτα του τρόμου της αναχώρησης και ίσως να της έπρεπε, ίσως…
Κάποιοι από μας θα την μνημονεύουν για πολλά.
Δημήτρης Παντερμαλής, τι να πει κανείς για αυτόν τον σπουδαίο άνθρωπο θα πω εγώ πρώτα και μετά αρχαιολόγο. Για το Διόν, για την πολύχρονη έρευνά του, για το Μουσείο της Ακρόπολης; Για τον σεβασμό του προς τα ιερά αυτού εδώ του τόπου; Μια μαρτυρία μόνο, ελάχιστη. Κάποιο πρωινό έπρεπε να μιλήσουμε στο τηλέφωνο για μια εκδήλωση που θα γινόταν μέσα στο χώρο του Μουσείου της Ακρόπολης. Με συνέδεσε η γραμματεία του και μιλήσαμε για κάποια διαδικαστικά που η επίλυσή τους χρειαζόταν δική του παρέμβαση. Μιλήσαμε, συνεννοηθήκαμε, κλείσαμε. Η εντύπωση που μου είχε μείνει από εκείνη την επαφή είναι αυτή που μένει όταν τυχαίνει στο δρόμο σου ένα μέγεθος ανθρώπου πάνω του μέσου όρου, ευγενής, απλός, κατανοητός, ανθρωπένιος. Έτσι είναι τα “μεγέθη” πάντα, αντιστρόφως ανάλογα στην αγένεια, την ασέβεια, την υπεροψία. Τα πραγματικά πάντα.. Καλό δρόμο σπουδαίε Έλληνα σε ευχαριστούμε για ότι άφησες στο πέρασμά σου από τούτον τον γαλανό τόπο.
Μάρθα Καραγιάννη, άλλο μέγεθος αυτή, πιο γήινο, πιο ευάλωτο στην αναμέτρηση με τα μεγέθη ε; Μπορεί δε λέω, μα λένε οι αναμνήσεις του μέσου Έλληνα πολλά. Χρόνια γέλιου, ξεγνοιασιάς, ομορφιάς, θηλυκότητας, χαράς. Πώς τα πετάς αυτά ακόμα κι αν η απώλεια συμπίπτει με μυαλά γερά, συγκροτημένα, σπουδαία. Θα σου πω εγώ μπρε. Δεν τα πετάς. Κρατάς στη μνήμη σου την κομμώτρια κυρία Σολτάνα μου, την Νύχτα Γάμου, το Ανθρωπάκι, σχεδόν όλες τις μουσικές κωμωδίες του Δαλιανίδη, ναι ναι αυτού που χρύσωνε το χάπι στα δύσκολα χρόνια της Χούντας-μην πείτε, είναι ατυχές αλήθεια. Η Μάρθα λοιπόν, η όμορφη, η αυτοδημιούργητη, που λάτρευε τα ταξίδια, που γύρισε όλο τον κόσμο αφού έκλεισαν οι μεγάλοι προβολείς. Η Καραγιάννη που διαχειρίστηκε μέσα στην γύμνια της το μέγεθός της με αξιοπρέπεια. Κυρία. Πήρε το δρόμο για τα καινούργια. Μακάρι να βρει εκεί την παρέα της, την παλιά.
Κι εμείς εδώ στα ίδια και στα ίδια, χωρίς στηρίγματα χαράς, περηφάνειας, γέλιου να μετράμε τους κιλοβατώρες με τρόμο και τις σκούνες του Αιγαίου, να ναι όλες γαλανόλευκες μπας και..
Και η ζωή θα συνεχίζεται και οι απώλειες θα ισορροπούν με τις αναμνήσεις μας.
Αυτό το υπέροχο πράγμα, τις αναμνήσεις μας.
Θαρρώ πάντα….
Marthious
