Είχα και σίδερο, είναι και αυτή η μέση μου, μ έχει πεθάνει στον πόνο, με το ζόρι όρθια για λίγο….έβαλα ένα τραγούδι στο youtube δεν πολυ πρόσεχα.
Κάποια στιγμή τραγουδούσε εκείνη η μεγάλη κυρία, εκείνη που όταν την πρωτο άκουσα στις μέλισσες νόμιζα πως ήταν άντρας πόντιος με εξαιρετική φωνή.
Μετά που την είδα σκέφτηκα, πόσα πανηγύρια θα γύρισες φουκαρού και πόση ταλαιπωρία μέχρι να σε βρουν οι νέοι του σήμερα και να σε βγάλουν από την αφάνεια……
μια χωριατοπούλα άντε να τρελαθεί κι αυτή, σειρά της…..
Τέλειωσε το τραγούδι που έλεγε και ξεκίνησε μια συνέντευξη της και εκεί ανάμεσα στο σεντόνι που έψαχνα την τσάκιση και στον πόνο μου στο ισχίο τράβηξαν την προσοχή μου τα λόγια της……
Δασκάλα 24 χρόνια, βγήκε πρόωρα στην σύνταξη όταν ένοιωσε πως θα έμπαινε στην τάξη κουρασμένη, ασχολήθηκε πιο με τα παιδιά της και μετά έκανε το πρώτο βήμα στο τραγούδι….
Aγαπά να τραγουδά στις φυλακές γιατί την κάνει καλύτερο άνθρωπο έλεγε στην κοπελίτσα που της έκανε ερωτήσεις,
έλεγε επίσης πως ευγνωμονεί τον Θεό για το δώρο της φωνής της αλλά τα ουσιαστικά είναι αλλού, όχι στο ταλέντο της,
είμαι μάνα, μαγείρισσα, ράφτρα, αγρότισσα, είμαι απ΄όλα και όλα είναι το ίδιο σημαντικά για μένα……..
Σοβαρή, ανθρώπινη, φιλοσοφημένη, συγκροτημένη……
Σαν να ντράπηκα……πάλι στην εικόνα είχα παγιδευτεί
7/8/2015
