“…-Τώρα θα βγει στη σκηνή και μετά μου λες, ξέρω γιατί τον έχω ακούσει αρκετές φορές. – Τι εννοείς όταν λες τώρα θα βγει στη σκηνή; – Εννοώ ότι είναι πολύ πιο άμεση η ζωντανή ερμηνεία και θα καταλάβεις περισσότερα πράγματα για τις ικανότητές του. – Κι εγώ σε ξαναρωτάω τι εννοείς όταν λες τώρα θα βγει στη σκηνή, δηλαδή μέχρι τώρα δεν έχει βγει ο Νταλάρας στη σκηνή, είμαστε εδώ κοντά μιάμιση ώρα και αυτός ακόμα δεν έχει τραγουδήσει, ποιόν ακούμε τόση ώρα; -…κανέναν, …ακούμε μουσική, … δεν ακούμε μουσική τόση ώρα ε; … Δεν συνέχισε, αισθανόταν ακάλυπτη – για άλλη μια φορά, γυμνή, τρωτή, μόνη της, όλα. Η Λίνα την κοιτούσε στα μάτια όταν την ρώτησε: -Είναι δυνατόν να έχεις ξοδέψει τόση φαιά ουσία για έναν άνθρωπο, τόση ώρα βλέπεις μόνον αυτόν εκεί επάνω, έναν μουσικό ανάμεσα σε τόσους, εκεί στη γωνιά; Η Βίκυ δεν απάντησε, κατέβασε τα μάτια της, με μια έννοια ντρεπόταν που δεν είχε δει τίποτα και κανέναν όλη αυτή την ώρα, πέρα απ΄ αυτόν, με μια άλλη έννοια όμως και με μια ικανοποίηση εντελώς προσωπική ένοιωθε ευτυχισμένη- μπορούσε ακόμα να ζει μαγικά….”
