“…Τελικά καμιά χαρά πραγματική σε διάρκεια φωτογράφισα ποτέ μου;
Αναρωτήθηκε ο γέροντας και κουρασμένος για σήμερα πήρε το δρόμο, όλο και κανένα ξεροκόμματο θα έβρισκε να βάλει στο στόμα του,κι αν δεν έβρισκε θα έτρωγε από τα χαμένα…..είχε τόσα πολλά θα χόρταινε μέχρι σκασμού ο Γέρο Νέγρο Πιτ.
Και μετά θα γυρνούσε πάλι στη γωνιά του, εκεί στο τίποτα, που όμως περιείχε τόσα κάδρα να χαζέψει, κάδρα δικά του λες, παιδιά του, με μιλιά και πόνο…
Και σαν κουραζόταν θα παίρνε την κακοφορμισμένη του κιθάρα και θα τραγουδούσε στην μεγάλη του αγάπη, την φωτογραφική του μηχανή, τη πιστή σύντροφο του….”
18/5/2014
(απόσπασμα)
