Είναι κάτι χρόνια πριν, κι αν η μνήμη δεν είναι στα χαρίσματα μου
ωστόσο κάποια πράγματα καταγράφονται….
Χάζευα ένα ντοκιμαντέρ με θέμα την πιθανή ζωή σε άλλους πλανήτες, μέσα στη ροή υπήρχε και μια συνέντευξη που εξελισσόταν παράλληλα.
Σε μια λιμουζίνα η κάμερα παρακολουθούσε τα σχόλια δυο γερόντων, γερόντων από παλιά λες…τόσο προχωρημένη η ηλικία….
Ο ένας εξ αυτών που καταδεχόταν να μιλά, ο άλλος έμοιαζε με ζόμπι, μεταξύ γελοίου και ηλιθίου υποστήριζε πως οι πλούσιοι δικαιούνται να μην πεθαίνουν γιαυτό και επένδυαν στην έρευνα αυτή, γιατί σαν η γη έπαυε να μπορεί να τρέφει την πανίδα της, αυτοί και μόνο αυτοί θα μπορούσαν να φτιάξουν μια κοινωνία εκλεκτών σε ένα άλλο πλανήτη, χωρίς τους αναλώσιμους “κοινούς ανθρώπους”.
Δεν με είχε ξενίσει η βλακεία, η πρώτη που άκουγα ήταν άλλωστε;
Μα πριν λίγο καιρό έπεσα πάνω σε ένα project του Dougle Wallace… Παραμονές Χριστουγέννων έστησε την κάμερα του έξω από τα Harrods και φωτογράφιζε τους πλούσιους που ψώνιζαν.
Για κάποιο λόγο ήρθε στο νου μου η εικόνα των μαυσωλείων του ντοκιμαντέρ, που επένδυαν στους νέους πλανήτες και σκέφτηκα πως αν τα καταφέρουν να πάνε στη “νέα γη” θα ναι μεγάλη απώλεια….θα στερηθεί ο κόσμος αυτά τα ζεστά βλέμματα, αυτά τα χαρούμενα πρόσωπα, αυτές τις πραγματικά καλόγουστες μορφές, αυτά τα αληθινά χαμόγελα, όλα σπαρμένα επιλεκτικά ανάμεσα του…
