Κοινοποίηση

Ταγμένος στο όχι, στην αμφισβήτηση,στην κριτική σκέψη,
πάντα απέναντι από το σύστημα, τη στασιμότητα,
τον φόβο, το βόλεμα,
Με τη γροθιά υψωμένη δυναμικά στην όποια εξουσία,
η γενιά μου, ο περίγυρος μου, εγώ
με τα χρόνια πέρασε στο αίμα μου, συνοδοιπόρος ……
Κάποια στιγμή βρέθηκα να υπηρετώ στα Σκόπια
φτώχεια και των γονέων που λένε
Τις πρώτες μέρες που κατέβασα αποφάγια
για ένα σκυλί εκεί στη γωνιά του σπιτιού μου,
ντράπηκα που μου πήρε το ασημόχαρτο από το χέρι ένα παιδάκι
και έφαγε μπροστά μου τα υπολείμματα….
από την επόμενη κρεμούσα, όπως όλοι,
τα αποφάγια σε σακούλες έξω από τον κάδο
και ελάχιστα πετούσα σαν περιττά,
όλα για κάποιους είχαν αξία…..
Τότε κείνες τις μέρες εκεί στο 2008, η Ελλάδα άσκησε βέτο
να μην μπουν τα Σκόπια στο ΝΑΤΟ, πολιτικοί μας εχθροί,
σχεδίαζαν χάρτες με το λιμάνι της Θεσσαλονίκης για δικό τους,
τι να κάνεις; να τυρβάζεις περί αλλού;
Την επομένη ωστόσο το βλέμμα των ανθρώπων
άλλαξε απέναντι μας, διαδηλώσεις με παλμό, με ψυχή,
με τόλμη κάθε μέρα που κατέληγαν στο δικό μας κτίριο,
Την πρώτη φορά σάστισα, όχι από τον κλοιό στον οποίο είχαμε βρεθεί, με ασθενοφόρα, πυροσβεστικές και ειδικές δυνάμεις γύρω μας για προστασία, σάστισα γιατί εγώ ήμουν από τους μέσα…..
Εγώ, που την διαδρομή Πολυτεχνείο-Αμερικάνικη Πρεσβεία
θα πρέπει να την είχα κάνει στη ζωή μου αμέτρητες φορές στην μεταπολίτευση, που ήμουν πάντα από τους απ΄έξω
που φώναζαν στους ισχυρούς του πλανήτη για το δίκιο τους
και κείνη τη μέρα ήμουν με τους μέσα, τους ασφαλείς, τους δυνάστες.
Σκαρφάλωσα στην ταράτσα και άκουγα τα εμβατήρια,
που ήξερα απ έξω κι ανακατωτά, μα εκεί τα άκουγα στη γλώσσα τους
με βροντές συναισθήματος εναντίον του «δυνατού εχθρού” τους
και ΄δεν πίστευα πως ήμουν στα μάτια τους, εκπρόσωπος αυτού
για το οποίο πάλευα χρόνια στον τόπο μου
Έγιναν κι άλλες πορείες κείνο τον ψυχωμένο καιρό…..πολλές και για πολλά θέματα, διαφορετικά, μα όλες κατέληγαν στο δικό μας Γραφείο Συνδέσμου.
Τι είχε γίνει τελικά; Είχα πάψει να είμαι του «όχι”; Είχα αφομοιωθεί με το σύστημα; Αναρωτήθηκα
Μα όχι, εγώ ήμουν η ίδια, με τις ίδιες αγωνίες, την ίδια μάχιμη θέση,
Μόνο που το «όχι” δεν είναι αυτοσκοπός, είναι μέσον για τα πράγματα,
και δεν είναι πάντα.
Εκεί οι ηγεσίες αμφισβητούσαν την εθνική κυριαρχία
του τόπου μου στον τόπο μου,
ήμουν με τον ισχυρό, αν εγώ ήμουν αυτός
και ναι, βοηθούσα στην μη καλυτέρευση της θέσης αυτής της φτωχής χώρας,
γιατί ήταν ο μόνος τρόπος να κρατήσω το δίκιο της δικής μου.
Το όχι σαν στάση ζωής δεν αποδεικνύει απολύτως τίποτα,
θέλει τον χρόνο και τον τρόπο του για να είναι αποτελεσματικό
Παλεύεις με όλες τις λέξεις της γλώσσας, απόλυτες και μη, ανάλογα τα δεδομένα.