Ήταν πρωί ακόμα, μα το αεροδρόμιο είχε κίνηση, χαιρέτησα τον συνάδελφο, εμείς οι δυο είμαστε όλοι κι όλοι σε τούτο τον τόπο και γύρισα στο αυτοκίνητο μου.
Άναψα τη μηχανή και ξεκίνησα, με αυτή την περίεργη αίσθηση του ολομόναχου.
Μόλις χθες βράδυ είχαν φύγει και οι μοναδικοί φίλοι που γνώρισα εδώ.
Μόνη μου, αυτό το τελείως που λένε……. επέστρεφα σπίτι μου.
Δεν θα ‘ταν για πολύ καιρό βέβαια, ωστόσο είναι τούτη η αίσθηση, αυτό το είμαι σε μια ξένη χώρα, χωρίς ένα σημείο ανθρώπινης αναφοράς “δικού”….αυτό.
Δε βαριέσαι, θα περάσει κι αυτό σκέφτηκα, καθώς πατούσα γκάζι να προσπεράσω έναν από αυτούς τους περίεργους τύπους, που επιμένουν να κοιμούνται πάνω στο τιμόνι κι όχι στο κρεββάτι τους.
Άναψα ένα τσιγάρο και άνοιξα τη μουσική, το lounge cd μου θα με συντρόφευε στη διαδρομή της επιστροφής.
Και κει ανάμεσα στη σιωπή και τη μοναξιά του σχοινοβάτη, ακούω τον Νταλάρα την στιγμή που παρουσιάζει τους μουσικούς του να λέει…..”είναι ο «Μανωλάκης» με τις κιθάρες του”.
Χαμογέλασα γνώριμα, μα βέβαια, πώς το ξεχνάω αυτό ρε παιδί μου;
Ο «Μανωλάκης» θα ναι πάντα στις κιθάρες ρε, πάντα, εκεί γύρω, να παίζει τους ρυθμούς του τόπου μου, να δηλώνει παρών, ερήμην του.
Χρόνια τώρα με κυκλώνει ακάλεστος, την αμήχανη στιγμή, χρόνια οι κιθάρες του μπαίνουν ανάμεσα σε μένα και το κενό. Έχει τον τρόπο να το ντύνει ….
Θα μου πεις μα καλά, ποιο lounge cd θα χε μέσα τον «Μανωλάκη τον χασικλή»; Όχι το δικό μου πάντως. Κι όμως το άκουγα και αναρωτιόμουν, ποιες κιθάρες, ποιος Νταλάρας, τι έγινε, τι cd είναι αυτό; Εγώ Τόνι Μπένεττ άκουγα τώρα και κάτι μέρες με τον Μισέλ Μπουμπλέ σε ντουέτα σουίνγκ…..
Το πήρα στα χέρια μου, να δω τι ακούω, πάνω του έγραφε Λαμία. Ποια Λαμία; Εγώ μια φορά βρέθηκα σε κείνη την πόλη για δουλειά και για λίγες ώρες.
Και πιάνω το κουβάρι προς τα πίσω. Λαμία, 6 χρόνια πριν, περιοδεία σε προεκλογικές μαζώξεις και σε κάθε πόλη που πηγαίναμε, σαν συνεργείο υποστήριξης σκηνικού και ήχου, φτιάχναμε κι από ένα cd για το δρόμο. Πώς είχε βρεθεί τώρα τούτο δω;
Σιγά σιγά η σκέψη συμπληρώνει το παζλ, προχθές το απόγευμα είχα δώσει το αυτοκίνητο μου στον συνάδελφο και μέχρι σήμερα το πρωί πρώτη φορά άνοιγα την μουσική. Αυτό ήταν. Είχε βρει τα cd μου στις προθήκες τους και είχε ακούσει αυτό.
Και καλά, αυτό είχε ακούσει, που έχει μέσα 20 τραγούδια, εγώ στον «Μανωλάκη» έπεσα και στο σημείο που παρουσίαζε ο Νταλάρας τους μουσικούς του και σκόνταψα στη φράση «ο Μανωλάκης» με τις κιθάρες του;
Εκεί έπεσες ναι και δεν είναι μαγικό, όπως το χρέωνες χρόνια, είναι που …. έφτασε στο μεδούλι και πάει παράλληλα ο «Μανωλάκης» πια, κάθε που κρίνει πως “τα παίζεις”, εμφανίζεται με τις κιθάρες του και σου λέει, εδώ είμαι κι εγώ κι ο τόπος σου.
Κράτα πορεία, κράτα.
