Τα χρόνια της χούντας σε τούτο τον τόπο, της εφηβείας μου,
ο μόνος τρόπος που είχαμε για όλα τούτα τα τραγούδια
ήταν ο ραδιοφωνικός σταθμός της αμερικάνικης βάσης.
Τότε που ονειρευόμασταν να μεγαλώσουμε και να γίνουμε πολίτες του κόσμου, να γυρνάμε τη γη και να γνωρίζουμε ανθρώπους και πολιτισμούς σε πρώτο πρόσωπο,
μικρό ήμουν, αυτά ήθελα.
Και πόσο χρέωνα την τύχη μου που δεν ζούσα στην Αμερική τότε, να έχω αυτά τα τραγούδια καθημερινότητα μου,
να μαι κοντά στα κινήματα της αγάπης και των λουλουδιών.
Μετά στη στροφή των 40 που βρέθηκα πέρα απ τον Ατλαντικό, όχι απόλυτα ηθελημένα μα υποχρεωτικά από τη δουλειά μου,
σκέφτηκα πως το μόνο θετικό θα ήταν που θα είχα αυτά τα αγαπημένα ακούσματα σε πρώτο χρόνο.
Μα η παράξενη ζωή και το timing, που δεν είναι πάντα το προφανές, με έβαλε σε ένα κύκλο από τον οποίο έμαθα τις δεκαετίες με τις μεγάλες μπάντες, το σουίνγκ, τον Τόνυ Μπέννετ, μια γενιά πίσω από αυτά που αγαπούσα.
Εκεί κοντά στο 2000 ξαναζούσαν δόξες μεγάλες οι δεκαετίες
του ’40 και του ’50 με φουρνιές από νέα παιδιά να υπηρετούν αυτά τα ακούσματα.
Και κουρασμένη απ τις μάχες που έδωσα και δεν βγήκαν όλες, και αδιάφορη για το αν το τόσο ρόζ που πρέσβευαν μαζί με το “αμερικάνικο όνειρο” έφερε τα κινήματα της αμφισβήτησης,
πόσο χρέωνα την τύχη μου που δεν είχα γεννηθεί κείνες τις δεκαετίες να έχω αυτά τα τραγούδια καθημερινότητα μου,
να μαι κοντά σ ένα τρόπο ζωής που φάνταζε ασφαλής και γαλήνιος, χωρίς εξάρσεις και ρυτίδα καμιά..
Μετά πάλι μαθαίνεις πως πάντα θα υπάρχει κάτι ενδιαφέρον πίσω ή πλάι ή μακριά σου, δεν γίνεται να είσαι παντού και πάντα, γίνεται όμως στη δική σου αλήθεια, χρόνο, τόπο, να διαλέγεις τι σε κάνει να νιώθεις καλά και να το κρατάς κοντά σου. Τον ήχο, τη μορφή, την ιδέα, τον τρόπο…
(απόσπασμα)
