Στο δεύτερο φεγγάρι του Αυγούστου
σε κείνο του Πανσέληνου Έρωτα
ας το πούμε με τ όνομα του το έργο….
με το τέλος του δηλαδή……
γιατί η ζάχαρη και το μέλι
έχει ημερομηνία λήξης και λήθης
Κι αν μένει κάτι, είναι πάντα μονόπαντο
και πάει κάπως έτσι……
“το ξέρω πια δεν μ αγαπάς
μα πιο πολύ με νοιάζει
χωρίς αγάπη που θα πας
στη μπόρα και στ’ αγιάζι”
για να λέμε και τα πράγματα με την αλήθεια τους
από καιρού εις καιρόν……
