¨”…….Στις αρχές ακόμα της εγκατάστασης της στο Τορόντο, στο δεκαήμερο σχεδόν την πληροφόρησαν οι συνάδελφοι της πως θα ερχόταν για μια μέρα ο Πασχάλης Τερζής στην πόλη και πως σχεδόν όλοι θα πήγαιναν να τον δουν.
Όχι πως θα πήγαινε σε συναυλία του στον τόπο τους η Βασιλική μα εκεί που ζούσε, τις αναφορές σε ότι ελληνικό, τις ζυγίζεις αλλιώς κι έτσι ακολούθησε την παρέα.
Ήταν ένας λαμπρός συναυλιακός χώρος πραγματικά- ένα θέατρο εντυπωσιακό παλιό και σύγχρονο αγκαλιά. Βολεύτηκαν σε μια καλή θέση και παρατηρούσε το πλήθος που είχε συγκεντρωθεί λίγο παραξενεμένη, πάρα πολλοί νέοι, εντυπωσιακά πολλοί, ο χώρος έδειχνε ασφυκτικά γεμάτος.
Ξεκίνησαν οι πρώτες νότες, έσβησαν τα φώτα γύρω και άναψαν οι προβολείς της σκηνής, βγήκε ο Τερζής και κόντεψε να λιποθυμίσει η Βασιλική.
Δηλαδή είχε πάει σε συναυλίες, είχε δει τι θα πει αποθέωση κάποιες φορές, αλλά αυτό που έβλεπε και κυρίως που άκουγε ήταν καταλυτικό, ένα διψασμένα εκκωφαντικό ξέσπασα θαρρείς.
Τα χειροκροτήματα ήταν μίξη αγάπης, δίψας, ανάγκης, θαυμασμού, ενθουσιασμού, καλωσορίσματος,
η αίσθηση ήταν μια, θα έπεφταν οι τοίχοι από την δύναμη αυτή…..
Είχε ήδη σηκώσει τα χέρια της για να χειροκροτήσει τον καλλιτέχνη μα έμεινε εκεί μετέωρη…..και έβαλε τα κλάματα, χωρίς να μπορεί να κουμαντάρει τον εαυτό της, λες και δεν είχε δικαίωμα να της λείπει ο τόπος της ένα πράγμα, εκεί υπήρχε χρέωση ετών…..γενεών……..δεδομένων…..έρωτα……πόνου…..”
(απόσπασμα)
