Γιαννάκη έτσι είναι όπως τα λένε εδώ οι αρθογράφοι.
Ήσαν όλοι εκεί την Δευτέρα το βράδυ. Όλοι.
Το αίμα σου, οι αγάπες σου, οι έρωτές σου, οι συμπαίκτες σου, οι φίλοι σου, ήσαν εκεί οι άνθρωποι που λάτρεψαν τον ήχο της κιθάρας σου, το άπιαστο που κυνήγησες, εκεί κι αυτό, ο σεβασμός του έντεχνου κι αυτός παρών.
Κόσμος και λαός Γιαννάκη και μη φανταστείς πως γέμισαν μόνο το Παλλάς, μπααα όσοι δεν χωρούσαν μέσα άραξαν στον πεζόδρομο της Βουκουρεστίου, έτσι για την τιμή στην μνήμη σου.
Μη σου πω για την σκηνή Άρχοντα, εκεί να δεις, βιολιά, βιόλες, βιολοντσέλα, κοντραμπάσα, άρπα, φλάουτα, όμποε, κλαρινέτα, φαγκότα, κόρνα, τρομπέτες, τρομπόνια, τύμπανα, κρουστά, πιάνο, κιθάρες, μπουζούκι, ηλεκτρικό μπάσο, ντραμς, όλα Γιαννάκη όλα υποταγμένα στις νότες σου, με μια ενορχήστρωση που κατέθετε νοσταλγία και θαυμασμό.
Ο ερμηνευτής σου δεν έλειψε εκείνο το βράδυ. Ο Λέκκας θώπευε τα τραγούδια σου με βαθιά συγκίνηση και σεβασμό.
Οι φίλοι και συνοδοιπόροι σου που χαιρέτησαν από μικροφώνου κατέθεσαν την εμπειρία του να σε γνωρίζει κάποιος, μίλησαν όλοι αργόσυρτα με βλέμμα χαμένο στο κενό, όπως και να το δει κανείς είναι νωπή πολύ αυτή η απώλεια, ο χρόνος έχει ακόμα δουλειά για πολλούς από εμάς.
Και μην νομίσεις πως ήταν μια βατή βραδιά, όχι δεν ήταν, μας πήραν οι μελωδίες σου στο κατώπι και σιγοτραγουδήσαμε τον Μάγο σου, στο πρώτο μέρος.
Μετά ανέβηκε στην σκηνή η αναφορά των Socrates, ο Γιώργος Τρανταλίδης και ανατριχιάσαμε με το ροκ της νιότης μας, ήταν η ανατριχίλα που πάντρευε την ανάμνηση με την απώλεια, πώς να το διαχειριστεί κανείς……
Μα να είσαι σίγουρος πως όλοι μα όλοι κρέμονταν στη στιγμή που ο άλλος Σπάθας, ο νεώτερος, θα ακουμπούσε τις χορδές και θα έπαιζε το Μountain Γιαννάκη. Όλοι αυτό περίμεναν λες και χρέωναν στο παλικάρι την υποχρέωση για την συνέχεια, για το μη τέλος αγόρι μου.
Και ήρθε η ώρα και γιαυτό και έβλεπες χέρια πάνω και κάτω απο τη σκηνή να σκουπίζουν ενοχλητικά δάκρυα που κατέβαιναν αδιάκριτα στα μάγουλα, τι στο καλό, μεγάλοι άνθρωποι είμαστε πια ε;
Δεν δακρύζουμε με το ροκ ρε αδελφέ ε;
Μα ο μικρός μύριζε τον μεγάλο, τον απόντα
και είχε ο κόσμος όλος γραπωθεί απο τα δάκτυλά του.
Ήταν πολύ καλός, δίκιο είχες που καμάρωνες.
Μα η βραδιά προχθές ήταν δική σου, Μόνο δική σου.
Ο Νίκος ίσως να ήταν το δώρο σου προς τους παρόντες εκείνο το βράδυ.
Θα κλείσω τον μονόλογο που απευθύνω στο κενό με ένα τελευταίο.
Ολάκερο το βράδυ της Δευτέρας Γιαννάκη,
οι πάνω στη σκηνή και οι κάτω αυτής είχαν σχηματισμένο στο πρόσωπό τους ένα τεράστιο χαμόγελο θλίψης ,
καθ όλη τη διάρκεια της μάζωξης,
ένα τεράστιο χαμόγελο θλίψης
για τον Άρχοντα που δεν μένει πια εδώ.
Αυτόν που εύστοχα, πολύ, είπαν πως ντρεπόταν για το μεγάλο του ταλέντο.
Ντρεπόταν, εποχές έπαρσης, ξερολισμού και κούφιων αστεριών διεθνούς αναγνώρισης, ντρεπόταν που ήταν χαρισματικός σε ένα κόσμο σκουπιδιών…
Και να ξέρεις όποιοι σε ήξεραν, μέσα από το πετσί σου, από κάτω του, ένοιωθαν κείνο το βράδυ το χαμόγελό σου, αυτό το βαθιά ανθρώπινο χαρακτηριστικό σου να ναι κει, παρόν μέσα στη φιλόξενη αίθουσα.
Να ναι καλά όσοι οργάνωσαν και πραγματοποίησαν αυτή την αγκαλιά προς τον ουρανό στο Παλλάς, το βράδυ της Δευτέρας, του Γενάρη του ’20, του πρώτου Γενάρη χωρίς την παρουσία σου.
https://www.ogdoo.gr/epikairotita/eimastan-ekei/dakrya-kai-xara-sti-synavlia-afieroma-sto-gianni-spatha
