Κοινοποίηση

 

Ένας χρόνος λοιπόν Γιαννάκη, ένας,

χρόνισε η απώλεια πα να πει ….

Σ αυτό το διάστημα που λες

είναι κάποιες αλλαγές που έγιναν…..

Πρώτα απ΄ όλα είναι που έχασα τη φωτεινή απόχρωση του πράσινου

από κείνο το πρωί που πάψαμε να βαδίζουμε παρέα πάνω στη γη θόλωσε το πράσινο,

όλα τα άλλα χρώματα οκ, αλλά αυτό πια είναι θαμπό.

Συνήθισα, συνηθίζει κανείς τα πάντα ε;

Μετά είναι που δακρύζω ότι ώρα θέλω πια,

εγώ που δεν ήξερα πως είναι το δάκρυ,

αρκεί να θυμηθώ πως δεν έχει αποδέκτη πια αυτό το

“θα πάω να τον βρω” και μαζεύω υγρά από τα μάγουλα.

Ότι ώρα θέλω, φοβερή!

Από την άλλη να ξέρεις πως δεν φοβάμαι το “πέρασμα” πια,

ότι και να ναι το έκανες πρώτος

κι αυτό με γαληνεύει, είσαι εκεί ή πουθενά,

είσαι όμως ένα βήμα μπρος μου…

Είναι κι ένα ακόμα, αυτό μάλλον θα καλύπτει την παιδική μου πλευρά,

φρόντισα να την κρατήσω σε μια γωνιά κι αυτήν…

έχω πια πάντα στ’  αριστερά μου, εκεί ξέρεις που είναι η καρδιά

ένα μικροσκοπικό κοτσιδάκι, μόνιμο,

που πλέκω κάθε πρωί και φροντίζω…

είναι θαρρείς μια προσωποποιημένη κοτσίδα αυτή…

Κοίτα τώρα καμιά φορά η αμηχανία της διαχείρισης μιας κατάστασης

πως λειτουργεί στον εγκέφαλο ε;

Αυτή την εποχή ετοιμάζω βαλίτσες άλλη μια φορά,

η δουλειά βλέπεις…ξέρεις εσύ..ξανά εκτός των τειχών,

μα είναι η πρώτη φορά που δεν αφήνω πίσω μια εκκρεμότητα. Μια κίνηση που είχα χρεωμένη δεκαετίες,

την γέφυρα που δεν διαβήκαμε,

και την φυλάγαμε σαν κόρη οφθαλμού και οι δυο,

την γκρέμισε η απώλεια και τώρα φεύγω ήρεμη.

Επίσης δεν γράφω εδώ και έναν χρόνο,

όσο κι εσύ δεν σκαρώνεις νότες…λες και δεν έχει νόημα πια,

μα θαρρώ πως θα το ξαναβρώ αυτό το βήμα,

θα ρθει η ώρα και θ΄ αγκαλιαστούμε με τα γράμματα, τα σημεία στίξης, τις φράσεις και τους μύθους,

άλλωστε τώρα είμαστε μόνοι μας, εσύ λείπεις…

Το Πέρασμα με αγκάλιασε για τούτη τη στιγμή,

του Αλκίνοου

και το καταθέτω εδώ τραγουδώντας αυτό το:

“….Γλιστράμε και περνούμε

κι αν μένει κάτι εδώ

είναι το φως που μας χαρίστηκε να δούμε

μες τη ζωή εσύ κι εγώ.

Τα χρόνια θα μας λιώσουν

κι αν μένει κάτι εδώ

θα ‘ναι το φως που είχαν οι μέρες πριν τελειώσουν

μόνο το φως…..”