Κοινοποίηση

Δεν αγαπώ να γράφω θλιβερά, για με οι τραγωδίες γράφτηκαν και «αντέχτηκαν» σε χρυσούς αιώνες, σήμερα είναι δύσκολοι οι καιροί, δεν υπάρχουν αντοχές πια.
Μα είναι ένα κορίτσι εδώ γύρω που ζω, μας καθαρίζει το γραφείο σταθερά, κάποιες φορές και τα σπίτια μας. Γρήγορη, καθαρή, με ένα νεύμα καταλαβαίνει ότι και να της λες, έχει καλή καρδιά και γελαστά μάτια, πάντα.
Είναι από την Πορτογαλία παντρεμένη με ένα παλικάρι, έχουν και δυο θαυμάσια παιδιά. Πριν ένα χρόνο ένα ατύχημα άφησε παράλυτο τον άντρα της και πήρε πάνω της το σπίτι με ότι αυτό συνεπάγεται. Δουλεύει 7 μέρες τη βδομάδα, μεροκάματα όπου βρει, δουλεύει που λέει ο λόγος γιατί τρέχει κάθε λίγο και λιγάκι στα νοσοκομεία και μαζεύει τον άντρα της που κάνει απόπειρες αυτοκτονίας ή στα σχολεία να μαζεύει τα παιδιά της που όλο και κάπου ανοίγουν το κεφάλι τους ή λιποθυμούν από λόγους που χρειάζεται να ερευνηθούν με πολύπλοκες εξετάσεις και κάθε που τελειώνει με αυτά, ξανά με την ώρα σε κάποια γριά, σε τίποτα σκάλες, σε κανένα σίδερο.
Εδώ που ζω οι άνθρωποι είναι αλλιώς, είναι σκληροί, είναι με το ρολόι και ότι δούλεψες μέχρι λεπτού, έτσι κι αυτή τρέχει μέχρι τα μεσάνυχτα κάθε φορά που μπορεί να χάνει μέρος από το μεροκάματο, βλέπεις είναι η μόνη πηγή εσόδων για την οικογένειά της.
Είναι κάποιες φορές που έχει λιποθυμήσει και η ίδια από την εξάντληση εδώ μπροστά μας, μα συνέρχεται και χαμογελά και μας βεβαιώνει πως είναι μια χαρά, κοιτά πάντα το ρολόι της με αγωνία να δει πόσο καθυστέρησε και πρέπει να αναπληρώσει. Και καλά εμείς Έλληνες είμαστε, έχει σημασία αυτό, την στέλνουμε κάθε φορά σπίτι της να ξεκουραστεί, χωρίς να τις κόβουμε από την αμοιβή της, μα αυτό είναι εξαίρεση.
Σήμερα ήταν η μέρα της να είναι εδώ, μπήκα την χαιρέτησα, είχε ετοιμάσει το γραφείο μου πρώτο όπως της έχω ζητήσει, μου χαμογέλασε φορώντας την πεντακάθαρη ποδιά της και το ζεστό της βλέμμα. Οι συνεργάτες μου με πληροφόρησαν πως είναι ακόμα μια δύσκολη μέρα γι αυτήν η σημερινή.
Της είχε τηλεφωνήσει λίγα λεπτά πριν η αδελφή της από την πατρίδα της και της είχε πει πως ο αδελφός της είναι στο νοσοκομείο, είχαν αύριο ένα γάμο της οικογένειας και πήγαιναν κομβόι όλοι μαζί σε μια άλλη πόλη. Στο δρόμο προς τη χαρά τους βρήκε το κακό, 4 νεκροί και ο αδελφός της από τους τραυματίες που η σοβαρότητα της κατάστασης του αξιολογείται ως μη ανατρέψιμη.
Έμεινα αμίλητη, πάντα με αιφνιδιάζει το βλέμμα αυτής της κοπέλας, που δεν μου λέει τον πόνο της, μα έχει μια ευγένεια λες και δεν επιτρέπει στον εαυτό της, να στενοχωρήσει κανέναν άλλον, εκτός από κείνη. Το μόνο που μου ζήτησε ήταν αν μπορούσε να πληρωθεί γιατί ίσως ο πατέρας της χρειαζόταν χρήματα που δεν είχε. Και για εκείνους βράχος η μικρή λοιπόν. Για όλους.
Σκέφτομαι σήμερα αν έχω δικαίωμα να στενοχωριέμαι για ότι αυτόν τον καιρό μετρώ για πρόβλημα, αν έχω δικαίωμα να τοποθετώ τον εαυτό μου στους δυνατούς, αν έχω δικαίωμα να νοιώθω μαχητής.
Κυρίως αναρωτιέμαι αν στον πίνακα αξιών, θα την έβαζα σε περίοπτη θέση αυτή τη μικρή, εκεί στους σπουδαίους ανθρώπους.
Είναι αυτό το βλέμμα της που με κάνει και αναρωτιέμαι…….σήμερα.
(απόσπασμα)