Κοινοποίηση

Είναι πολλά χρόνια πίσω, μια φίλη, ένα δώρο, για κάποιο λόγο, δεν θυμάμαι, ήταν μια ποικιλία αρωμάτων σε μινιατούρες, αγαπώ τις μυρωδιές το περιεργάστηκα την ίδια εκείνη στιγμή, με τη σειρά άνοιξα όλα τα λιλιπούτεια μπουκαλάκια, σκόνταψα πάνω του….
Ένας έρωτας με την πρώτη επαφή, ανάσανα την γεύση του και έμεινα εκεί, εντυπωσιακά υπέροχο. Έγινε το άρωμα μου.
Μια σταγόνα κάθε φορά με γέμιζε ευφορία, πάντα παρέα μου, η πορεία μας κοινή, πιστή στον έρωτα μου, κι αν ποτέ τράβηξε την όσφρηση μια άλλη μυρωδιά, σαν προσπάθησα να την βάλω πάνω μου, μέχρι που χαλούσε το στομάχι μου.
Έτσι σε όλη μου τη ζωή το άρωμα μου ήταν και είναι πάντα το ίδιο. Δεν ήταν τυχαίος έρωτας ούτε περαστικός ήταν μοιραίος. Με τα χρόνια ο περίγυρος μου γνώριζε πως ήμουν σε κάποιο χώρο πριν με δει, με μύριζε.
Πάμε παρέα εγώ και το άρωμα μου πάνω από τριάντα χρόνια τώρα.
Είναι ο προπομπός και η προέκτασή μου, κάπως.
Κατά καιρούς, σκεφτόμουν πως, αν με τα χρόνια πάψει να υπάρχει στην αγορά, δεν θα έχω πια άρωμα και δεν ήθελα να μην έχω, αγαπώ τις μυρωδιές……
Και όταν σε κάποια από τις περιπλανήσεις μου ανά τον κόσμο δεν το βρήκα αγόρασα κάποιο άλλο που μου άρεσε αρκετά.
Τότε ήταν που διαπίστωσα πως το μύριζα αυτό το νέο που φορούσα, πήρα και άλλο διαφορετικό, κι αυτό το μύριζα όλη μέρα, ενώ το δικό μου, τον έρωτα μου, αυτή την λατρεμένη μυρωδιά δεν την χαιρόμουν πια από καιρό…………..είχε γίνει ένα με το δέρμα μου.
Το μύριζαν οι άλλοι, χαίρονταν την αρμονία μας, σχολίαζαν την πίστη μου σε αυτό, μου έλεγαν πόσο ταιριάζουμε μα εγώ δεν το μύριζα, και όσο το ζούσα με το νέο άρωμα, τόσο το συνειδητοποιούσα.
Ποτέ δεν το είχα προσέξει πριν….ποτέ, πίστευα πως από την στιγμή που το φοράω, αυτό που θυμόμουν για ιδανικό για μένα, το μυρίζω κιόλας, μα δεν..
Το δέρμα μου είχε απορροφήσει την μυρωδιά του από καιρό, είχαμε γίνει ένα, είχαμε αφομοιωθεί με ένα τρόπο. Η νέα μυρωδιά μου έδειξε την πλάνη μου.
Δεν άλλαξα ποτέ το αγαπημένο μου άρωμα.
Κανένα νέο δεν μου έδωσε την ικανοποίηση που είχα νοιώσει με εκείνο…….τότε.
Μα τώρα ξέρω πως το κρατώ για ότι μου έδωσε κάποτε,
Τώρα ξέρω πως δεν φοράω πια άρωμα.
Μυρίζω τις αναμνήσεις μου και ζω με αυτές.
Ξέρω επίσης πως αν θέλω να μυρίσω ξανά μια μυρωδιά θα πρέπει να είναι μια νέα. Θα μου πεις κακό είναι να ζήσει κανείς με μια θαυμάσια ανάμνηση,
από το να νοιώσει κάτι λιγότερα απόλυτο;
Όχι κακό δεν είναι αν το επιθυμεί, κακό είναι να ζει με την πλάνη του ότι μυρίζει ακόμα το άρωμα του.
Κάτι μου θυμίζει αυτό όλο……….μα τι άραγε……