Έχεις δίκιο…..βουνό μη σου πω….
αυτά είναι τα μεγέθη και η σκεπτική σου στάση κατανοητή
αυτός ο τοίχος είναι μπρος σου, δεδομένος.
Και δεν είναι τόσο τα οικονομικά αδιέξοδα, η ιστορία πίσω,
οι κύκλοι της, που με μαθηματική ακρίβεια
από όπου και να ξεκινούν πάντα στο ίδιο καταλήγουν,
στα έχει κάνει γνωστά, δεν είναι αυτά.
Είναι αυτό το μούδιασμα, το χωρίς συναίσθημα, το κενό,
αυτό που αρνείσαι να εστιάσεις καν….τόσο βαρετά ανόητο,
αυτό που σου δημιουργεί αυτή η μορφή εξουσίας,
του εισαγγελικού παραστήματος του τίποτα.
Αυτή η κατηγορία του ανθρώπου
που μέσα σε μια περιφορά του λόγου του μπορεί,
σαν γνήσιος ξύλινος χαρακτήρας,
να χαμογελά και να σοβαρεύει σε δεύτερα του λεπτού,
του ανθρώπου που δεν γνωρίζει τι θα πει αγωγή,
που περιφέρεται με παντιέρα ένα αξίωμα που τσαλακώνει καθημερινά,
με το βλέμμα παγερά ειρωνικό και την χροιά της φωνής δασκάλου
που απευθύνεται συγκαταβατικά, αργά και καθαρά
σε μαθητές με νοητική υστέρηση.
Έχεις δίκιο, αυτός είναι ο τοίχος ………. μα ξέρεις;
κι ας δείχνεις κουκκίδα στην εικόνα, εσύ έχεις τον τελευταίο λόγο….
γιατί δεν είσαι από άκαμπτο υλικό, όπως αυτός,
έχεις την ελευθερία να βαδίζεις, να κινείσαι, να εξελίσσεσαι,
να παίρνεις αποστάσεις ασφαλείας από το γκρι του….
(το κείμενο δεν έχει πολιτική χροιά, σχολιάζει μια κατηγορία ανθρώπων που συναντάμε σε όλες τις μορφές εξουσίας)
