Κοινοποίηση

“..Η Σχολή ήταν η ζωογόνος δύναμή της πια και σε συνδυασμό με την υπέροχη μπέμπα της θα μπορούσε να βαδίζει στην Καλή Ζωή. Ωστόσο ο παράδεισος είναι σε απόλυτη αρμονία παράλληλος με την κόλαση και όσο αυτή ανάσαινε καθαρό ελεύθερο δημιουργικό αέρα, τόσο ένα μπουκέτο από εντάλματα σύλληψης ετοιμαζόταν να της σταλεί προσωπικά και με ευχετήρια κάρτα.
Ήταν μια εποχή που βίωνε τον απόλυτο παραλογισμό. Τις μισές ώρες της ημέρας ήταν ένας ευτυχής μαθητής και τις υπόλοιπες σταματούσε το μυαλό της από το φόβο της καταδίωξης, της σύλληψης, της ανέχειας, του αδιεξόδου. Την ημέρα μεγάλωνε την μικρή της, το βράδυ μεγάλωνε την ψυχή της και τις υπόλοιπες ώρες σκεφτόταν τον τρόπο που θα έβγαζε λεφτά πρώτα για να εξασφαλίσει μια στέγη δική της και να πάψει να φιλοξενείται και μετά για να αρχίσει να ξεπληρώνει τα χρέη της.
Το μόνο που την έσωζε ήταν το χιούμορ και ο αυτοσαρκασμός της εκείνες τις εποχές. Νυχτοπερπατούσε στο Ηλύσια Πεδία και γευόταν μια απόλυτη πνευματική ανάταση και την ίδια ώρα περιδιάβαινε τα σοκάκια του Άδη σκυφτά και ένοχα, κρυμμένη από τους διώκτες και τους χρεώστες της…”
(απόσπασμα)