Κοινοποίηση

“Χθες ήσαν πολιτικοί αύριο θα είναι πολιτικοί, σήμερα κάποιοι από αυτούς ήσαν συγκινημένοι, δικαιωμένοι, απογοητευμένοι, χαρούμενοι, θλιμμένοι, άνθρωποι με μια λέξη. Άλλοι παραλάμβαναν χαρτοφυλάκια Υπουργείων άλλοι παρέδιδαν. 
Οι φρέσκοι ανυπόμονοι ν΄ αρχίσουν το μεγάλο έργο γεμάτοι όνειρα, οι απερχόμενοι με το βήμα του πελαργού, αυτό το μετέωρο, αναγνώριζαν στους νέους την δική τους όψη σαν ξεκινούσαν και αποχωρούσαν με την ανησυχία αν τελικά έδωσαν ότι δινόταν γιαυτό.
Ήταν προχωρημένο καλοκαίρι, μου είχαν δώσει οδηγίες για να φτάσω σε έναν διάδρομο, στον τελευταίο όροφο ενός κτιρίου, ναι διάδρομο, γραφείο προς το παρόν δεν υπήρχε, εκεί θα έβρισκα έναν λαμπρό καινούργιο προϊστάμενο, μύριζε ακόμα η ορκωμοσία του και τα υπόλοιπα στελέχη που κάποια στιγμή θα αποτελούσαμε την ομάδα του. 
Πήγα στην ώρα μου, ήσαν ήδη εκεί, συστηθήκαμε όρθιοι στο διάδρομο και αφού μας ευχαρίστησε για την επικείμενη συνεργασία είπε σε όλους να πάνε σπίτι τους….γραφεία δεν υπήρχαν, τι να γινόταν; να πηγαινοερχόμασταν όλοι στους διαδρόμους; και παρακάλεσε να πηγαίνω μόνο εγώ κι ο Διευθυντής του Γραφείου του για να δούμε που και πως θα αρχίζαμε τελικά. Εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα πως είχα κλειδωμένο ένα διευθυντικό γραφείο του προηγούμενου προϊστάμενου μου ο οποίος ότι είχε αναχωρήσει για το εξωτερικό και μέχρι να τον αντικαθιστούσε κάποιος θα μπορούσα να τον πήγαινα να καθόταν εκεί κι εγώ στο διπλανό γραφειάκι που είχε κομπιούτερ και τηλέφωνο θα έβρισκα τον τρόπο να οργανώναμε το γραφείο μας. 
Έτσι κι έγινε, ωστόσο κανένα από τα υπόλοιπα παιδιά, αυτούς τους χαραμοφάιδες του δημοσίου, δεν έλειψε ούτε μια μέρα από τους διαδρόμους και το μικρό στενάχωρο γραφειάκι για να βοηθήσει όπως μπορούσε. Δεν ήταν τίποτα εύκολο, όλα βουνά και ο Αύγουστος είχε και τις άδειες των υπαλλήλων και κανείς να βοηθήσει πουθενά, ηλεκτρολόγοι δεν υπήρχαν πια είχαν απολυθεί, μεταφορείς ένας ηλικιωμένος ο κυρ Κώστας κι αυτός που να πρωτοπήγαινε, 6 κτίρια όλα κάτι ήθελαν……οι τεχνικοί επικοινωνιών, 2 ή 3 να τρέχουν από γραφείο σε γραφείο να συντηρούν τεχνικά μέσα που είχαν ουσιαστικά τελειώσει τον κύκλο τους αλλά δεν υπήρχαν και νεότερα άρα αυτοσχεδίαζαν και έκαναν το σταυρό τους να λειτουργήσει το κάθε τερτίπι που σκαρφίζονταν, με τούτα και με τ΄άλλα σε 15 μέρες ήμασταν πια μια σοβαρή ομάδα με ένα αξιοπρεπώς εξοπλισμένο χώρο που έπιανε έναν ολόκληρο όροφο, χωρισμένο με αρμοδιότητες και γραφεία.
Σε όλη τη διάρκεια της προσπάθειας να φτιάξεις από το τίποτα τα πάντα βοηθούσε όπως μπορούσε, έπαιρνε μέρος στις μετακομίσεις στις συνδέσεις σε ότι ήξερε ήταν παρών, μα παράλληλα συνειδητοποιούσε πως η ιδιότητά του δεν αφορούσε κανέναν και πως αν δεν τρέχαμε μόνοι μας δεν θα φτιάχναμε ποτέ το γραφείο μας. Αυτό τον ξεπερνούσε, του ήταν τόσο δύσκολο και ξένο το “δεν γίνεται” το “θέλει χρόνο” το “δεν λειτουργούν έτσι εδώ τα πράγματα”, μαθημένος να δουλεύει και να ζει στην Νέα Υόρκη με την ιδιωτική πρωτοβουλία στο ζενίθ απελπιζόταν στο παράλογο της γραφειοκρατίας, φούσκωνε και ξεφούσκωνε αλλά άφηνε σε μένα την οργάνωση των πρακτικών, είχε πειστεί πως ήξερα να χειρίζομαι το τέρας, διέκρινε τις νίκες στις μεταξύ μας μάχες και είχε ξεκινήσει πια να ασχολείται με το αντικείμενό του.
Ήταν χαρισματικός, εργασιομανής, γεννούσε ιδέες κάθε λεπτό, απλός, διορατικός, άριστος γνώστης και εκμεταλλευτής της τεχνολογίας, με διασυνδέσεις σε όλο τον κόσμο, αυτοδημιούργητος επιχειρηματίας, πάντοτε ευδιάθετος και ευγενής, άλλωστε διάλειμμα στη ζωή του ήταν αυτό το οφίτσιο, δεν ήταν πολιτικός ούτε τον ενδιέφερε να γίνει. 
Θυμάμαι μια μέρα μας τηλεφώνησαν από την είσοδο, μια πολυπρόσωπη σπουδαία αντιπροσωπεία είχε έρθει από μια χώρα της Αφρικής και ζητούσε να τον δει εκτάκτως, φαντάστηκε προτάσεις για επενδύσεις και δέχθηκε αμέσως. Μέχρι να ανέβουν είχαμε ειδοποιήσει συνεργάτες και ειδικούς στα εμπορικά θέματα της Αφρικής, να παρουσιαστούν στα γραφεία μας σε πέντε λεπτά για να πάρουν μέρος στις συνομιλίες. 
Αφού δουλέψαμε λίγο με το σεις και με το σας, για να φάμε λίγο χρόνο και να συντονιστούμε μεταξύ μας, συνόδευσα τους Αφρικανούς στην αίθουσα συνεδριάσεων και τους τακτοποίησα ώστε να ξεκινήσει η συνάντηση. 
Πήγαμε λοιπόν εγώ κι ο Διευθυντής του στο γραφείο του για να τον ειδοποιήσουμε ότι όλα ήταν έτοιμα και να τον συνοδεύσουμε στην αντιπροσωπεία. 
-Οκ μας λέει έτοιμος, πως είπαμε το όνομα; 
-Σάο Τομέ και Πρίνσιπε του απαντώ στα γρήγορα, το σημειώνει κάπου στα χαρτάκια του και σηκώνει τα μάτια του,
-ο Πρόεδρος είναι αυτός; 
-Ποιος; του λέω, 
-Αυτός ο Πρίνσιπε είναι ο Πρόεδρός τους;
-Χώρα είναι, κι εγώ τώρα την εντόπισα στον χάρτη
Κοιτάει τον Διευθυντή του, ο οποίος κουνούσε το κεφάλι του συγκατανεύοντας σε ότι έλεγα και όπως καθόταν ανάμεσα σε 100 που έτρεχαν και μια αντιπροσωπεία μιας χώρας που μόλις μαθαίναμε την ύπαρξη της, ρίχνει το κεφάλι του όλο πάνω στο γραφείο και βάζει τα γέλια 
-Με δουλεύετε έτσι; 
-Αμ δε….χώρα είναι χώρα και αυτός εκεί μέσα με 25 νοματέους είναι ο Πρόεδρος της.
-Χώρα; οκ χώρα…… σηκώνεται……. -πάμε, φύγαμε……..
Τον πήγα μέσα και βγήκα, ήξερα την συνέχεια
Σε λιγότερο από μια ώρα είχε τελειώσει η σύσκεψη, τους κατέβασε ο ίδιος στην είσοδο και τους χαιρέτησε
Οι αρμόδιοι που εν τω μεταξύ είχαν μείνει πίσω συζητούσαν μεταξύ τους και μου έλεγαν, καλά τι μας φώναξε, ήξερε τόσο καλά την χώρα τους, έβαλε στο τραπέζι ιδέες οικονομικής συνεργασίας θαυμάσιες, είναι τελικά μεγάλος γνώστης των πραγμάτων, έχει πάει υπηρεσιακό ταξίδι εκεί έτσι;
Δεν μιλήσαμε, χαμογελάσαμε και κοιταχτήκαμε στα μάτια ο Διευθυντής του κι εγώ.
Το θυμήθηκα σήμερα αυτό που έμαθα πως από το πρωί έχει υποβάλει την παραίτησή του από την θέση του και περιμένει τον διάδοχό του με ένα τεράστιο φάκελο γεμάτο με όλα τα θέματα που τρέχουν και που θα μπορούσαν να τρέξουν στη συνέχεια πάνω στο αντικείμενό του. 
Επίσης είναι έτοιμος και στην διάθεση του νέου υπεύθυνου από την θέση του μεγαλοεπιχειρηματία πια να βοηθήσει σε οικονομικές αποστολές στο εξωτερικό αλλά και σε ότι του ζητηθεί από την υπηρεσία, αρκεί να’ ναι για το καλό του τόπου του, στον οποίο γύρισε επιτυχημένος και μόνος, ολόκληρη η οικογένειά του ζει στην Αμερική μόνιμα, γύρισε γιατί διάλεξε να φτιάξει δική του οικογένεια και να ζήσει εδώ στα δύσκολα και τα παράλογα. 
Αντιλαμβανόταν πως εγώ συντηρητική δεν είμαι από θέση φύση και ιδιοσυγκρασία αλλά αυτό δεν μας δημιούργησε ποτέ κανένα πρόβλημα στην συνεργασία μας, γιατί είχαμε κοινά, το ανοικτό πρακτικό μυαλό και το χιούμορ. 
Και μέρα που είναι και αλλάζει σελίδα νοιώθω πως πέρασα μαζί του ένα χρονικό διάστημα που κέρδισα πολλά πράγματα από την προσωπικότητά του. Του εύχομαι καλή συνέχεια και τον ευχαριστώ για το γέλιο, την τρελή δουλειά, τα μηνύματα που δεν σταματούσαν ούτε στα μέσα κάθε νύχτας- ένα σ/κ δραπέτευσα με τον άνθρωπό μου και το πέρασα στο τηλέφωνο ολόκληρο οργανώνοντας αποστολή ειδική σε χώρες τρελές και συνθήκες απίστευτες αλλά χαλάλι οι ώρες μου, ήταν πραγματική χαρά να δουλεύεις αυτοκόλλητα με ένα ευφυές δημιουργικό σύγχρονο μυαλό!
 
(οι εικόνες από το Σάο Τομά και Πρίνσιπε)