Κοινοποίηση

..κι ύστερα προσέχεις το ρολόι στο χέρι σου, οι σκέψεις σου τρέχουν πιο γρήγορα από σένα, πρώτα η μια πίσω από την άλλη κι ύστερα όλες μαζί κουβάρι, ένας άγνωστος μπαινοβγαίνει στο σπίτι σου και ζει τη ζωή σου κι εσύ δεν ζεις τη ζωή κανενός, είναι κι αυτό μια κληρονομιά αν το σκεφτείς, όπως το άδειο σου βλέμμα, τα άδεια σου χέρια, τα ήσυχα πόδια σου. κάθεσαι τα βράδια μ’ ένα ποτήρι κρασί και λίγο από σένα σε μια απροσδιόριστη παιδική ηλικία που ξέμεινε μες το απόγευμα και ψάχνεις το λάθος, δίχως ωστόσο να το βρίσκεις, γιατί λάθος δεν υπάρχει παρά μόνο ένα σωστό τόσο στρεβλωμένο για να χωρέσει κι άλλους που σε στενεύει όλο και πιο πολύ. κλαις έπειτα πιο συχνά, είναι η ηλικία λένε οι φίλοι, μα ποια ηλικία απ’ όλες αφού παρέκαμψες τόσες πολλές για να είσαι αυτός που πρέπει, αυτός που ενδεχομένως θα μπορούσες ν’ αγαπήσεις κι εσύ -τι σύγχυση κι αυτή- όπως αυτοί που βολεύονται μες τις ψευδαισθήσεις τους και βρίσκουν την ησυχία τους δίχως αμφιβολίες, πέρα από το βουβό κλάμα όταν δεν κοιτάει κανείς, ένα κλάμα για όσα χάθηκαν, όσα δεν χάθηκαν κι όσα έμειναν ένα όνειρο που απορρυθμίστηκε εξαιτίας της μικρής λεπτομέρειας πως το άφησες να πετάξει στον ουρανό μα έπευτες βαρύς για τα φτερά του. τώρα δίχως την ανάγκη για επιμύθιο, παρά μόνο λίγες ώρες ήσυχου ύπνου, σκοτεινού και δίχως υποσχέσεις, μπορείς να αφήσεις τους λεπτοδείκτες να σου δείχνουν το μπορεί και το ίσως και μια θέση στον τοίχο όπου θα κρέμεσαι κάποτε αγαπημένος απών, να θυμίζεις αυτό που ποτέ δεν ήσουν…
_______________________________________________
Πονάει η αλήθεια, δεν βολεύει, στριμώχνει το ξέρω, μα καμιά φορά σε κάποια ασήμαντη στιγμή στέκεις μπρος στο ξένο της μορφής σου και αποφασίζεις να ζήσεις κατά το δικό σου δοκούν, και κείνη την ώρα χωρίς στρατηγική, χωρίς όπλα, χωρίς δύναμη απλά το κάνεις…………..το έχεις αποφασίσει, αυτό είναι αρκετό…….
Marthious