Κοινοποίηση

“Καλό ταξίδι φίλε μου…..εγώ λέω δεν έπρεπε ……εσύ ξέρεις ……φίλα μου τη Βικούλα εκεί πάνω ….. σ’ ευχαριστώ για όλα…..εσύ ξέρεις……. 
Όλο γέλιο όλο γέλιο, φαίνεται κάποια στιγμή ήθελες και το κλάμα από τους πραγματικά δικούς σου ….βρήκες τον τρόπο να το προκαλέσεις…….
Αν γινόταν να καταλάβεις πόσο πολύ με πόνεσε ο τρόπος που έφυγες θα εντυπωσιαζόσουν…….λογικό βέβαια, στα 33 χρόνια που μετράμε από το χαίρω πολύ, είπαμε λίγα οι δυο μας και κάναμε πολλά ο ένας για τον άλλο, πολλά και πάντα στα δύσκολα, στήριγμα μοναδικό, επί της ουσίας, χωρίς χρεώσεις και επισημάνσεις, λες και ήταν ότι πιο φυσικό……
Ο καθένας μας διαλέγει τη ζωή και πολλές φορές και το θάνατο του , αυτό που με πονάει πολύ είναι ο χρόνος ανάμεσα στην απόφαση και το τέλος, γι αυτό το χρόνο κλαίω πολύ, αυτή τη μοναξιά δεν άξιζες. 
Όταν θα περάσει αυτό ……..όλα περνούν……..θα χαμογελάω πάντα στη θύμηση σου, για όλα, για το χιούμορ, για το παράλογο του επώνυμου, για την κουμπαριά….έτσι χαλαρά και σονσόν, για τις επιδείξεις αυτές τις γεμάτες φώτα έξω και αγωνία μέσα, για τη Μύκονο….αυτό το υπέροχο σπίτι που έδινες παντού απλόχερα, κι αν καμία φορά το ήθελες για σένα πάντα κάποιος μούτρωνε, για την πισίνα στο ρετιρέ του Λυκαβηττού και τους Αλβανούς που σε είχαν κυκλώσει “με αγάπη”, για την πατερίτσα του Κουβάτσου που σκαρφάλωσες εκείνο το βράδυ στην Αγία Παρασκευή και κλαίγαμε από τα γέλια, για τη νύχτα του μεγάλου σεισμού που μόλις είχες φύγει από το σπίτι μου με την ομπρέλα α λα Σαρλώ. 
Μα πάνω απ’ όλα θα σε θυμάμαι γιατί στα πιο δύσκολα, σε αυτά που φαίνονταν τραγικά και ανυπέρβλητα, ήσουν ο ΜΟΝΟΣ που χωρίς να μου το πεις ποτέ ήσουν εδώ για μένα, 
Σ’ ευχαριστώ Μιχαλάκη για όλα, ίσως εκεί που πας κάποιος να σε αγκαλιάσει για σένα,ούτε για το όνομα σου, ούτε για το πορτοφόλι σου, το αξίζεις……κι αν δεν τον βρεις βασίσου στους φίλους, αυτούς τουλάχιστον τους διαλέγουμε……κι αυτό είναι σπουδαίο”