“..Νοίκιασε ένα ωραίο μεγάλο διαμέρισμα, η στενοχώρια φαντάζει πιο στρόγγυλη σε άπλα….πάντα, στον 17ο όροφο ενός οικοδομήματος που στην κάτοψη του ήταν ένα Χ, με μια εύρυθμη διαρρύθμιση και ένα μπαλκόνι που έβλεπε όσο έπιανε το μάτι του ανθρώπου τον ορίζοντα. Ήταν καθηλωτικά τα μεγέθη στα ασυνήθιστα μάτια της στο πλάτος στο μήκος στο βάθος…σπαρτά ουρανοξύστες πράσινο πολύ ανάμεσα δρόμοι τεράστιοι εθνικά πάρκα παντού εκτάσεις ολάκερες που τις ζούσαν μέσα στα πόδια τους, δέκα λεπτά από το κέντρο του κέντρου. Η Βασιλική σκεφτόταν πως οι άνθρωποι σε κείνο το σημείο της γης θα πρεπε να σαν ταπεινοί ήρεμοι κι ευγενείς, με τέτοια μεγέθη της φύσης νιώθεις το πραγματικό σου μπόι και το εγώ θα πρεπε να αναπτύσσεται αντιστρόφως ανάλογα απο αυτό του δικού της τόπου, που όλα σε μικρό μπουκάλι αναπτύσσονταν προς τα μέσα και υπερ εκτιμούνταν συχνά, έτρεφαν υπέρμετρους εγωισμούς και μοναδικότητες πλάνες…”
(απόσπασμα)
