Κοινοποίηση

“…Να που ωρίμασαν οι καιροί……να που δεν είναι πια η τελευταία σου σκέψη πριν κοιμηθείς, ούτε η πρώτη σαν ξυπνήσεις……Το ξερες κάπου μέσα σου, θα ερχόταν και αυτή η ώρα, κι ας μην το πίστευες.
Όχι τούτη τη φορά, έλεγες, όχι, εδώ έχουμε σημάδι ανεξίτηλο, με γονάτισε αυτή τη φορά, δεν θα το περάσω ποτέ….σε αρρώστια θα μου βγει θα δεις…..μονολογούσες λες και….τέλος πάντων.
Μήπως δεν στα έλεγα; Μονολεκτικά, κάτι, ότι μπορούσα, γιατί βλέπεις τα ξέρεις και όλα και με αποστόμωνες με την μια. Και το βούλωνα τι να έκανα; Παρακολουθούσα την οδύνη, την απόγνωση, το παράπονο, το κλάμα, την βαριά ανάσα, την άρνηση να σκεφτείς λογικά, δεν είχα να κάνω και κάτι άλλο, όλους τους ρόλους τους κράταγες για τον εαυτό σου, εγώ της διακόσμησης.
Και να τώρα, υγιής, θετικά σκεπτόμενη, με τις πληγές καλοφορμισμένες, με τα του Καίσαρος τω ΚαίσαρΙ βαλμένα, ήρεμη, με χώρο άπλετο μέσα στο κεφάλι σου για σχέδια, όνειρα, ελπίδες, πράγματα που είχες παγώσει να ξεχυλίζουν στο θέλω της πραγμάτωσης τους, ξαλαφρωμένη απ την μέγγενη, βαθιά γαλήνια, βρήκες τον εαυτό σου με μια κουβέντα. Μπράβο μπράβο.
Ε; Όχι αντίρρηση δεν έχω, τι αντίρρηση; καμία, δεν ήταν και το ευκολότερο, μας πήρε ένα χρόνο από κείνη την ριμαδιασμένη 1η του έτους πέρυσι, θυμάσαι; εκείνη τη μέρα που η πρώτη κουβέντα που σου είπε, με την καλημέρα του, ήταν η αναγγελία του τέλους σας…..τι λαμπρή πρώτη μέρα του χρόνου, εχέγγυο για μια καλή χρονιά…..ξέρεις; νομίζω αν το έκανε άλλη μέρα θα μας είχε πάρει λιγότερο χρόνο για να το αφομοιώσουμε, για να το κατατάξουμε, για να το πάμε στον επόμενο τρόπο…..ήταν λάθος το timing αλλά τι να πεις….μήπως το διάλεξες; μας έτυχε. Αλλά πάλι χρόνος ξεχρόνος ο κύκλος του ολοκληρώθηκε, δεν πονάει πια, μέχρι και τα θετικά του βρήκε, ταξινομήθηκε στο περιουσιολόγιο …..που να άκουγες τέτοιο πράγμα πριν λίγο καιρό; ύαινα θα γινόσουν να με κατασπαράξεις, αλλά έκανα ένα βήμα πίσω και περίμενα να έρθεις στα σωστά σου να συνεννοηθούμε. Όλα καλά λοιπόν.
Όχι μωρέ, δεν με έχει πιάσει λογοδιάρροια ούτε καμιά αντίρρηση έχω, λέω μόνο, να, τι πρεμούρα να ολοκληρωθεί; ναι η ηρεμία, ναι η γαλήνη, μια χαρά ο χώρος που χεις πια για άλλες πολιτείες, αλλά κάτι λείπει δεν νομίζεις;
Ναι, αυτός. Ή μάλλον Αυτό, που ένα νεύμα του, ένα αναπάντητο τηλέφωνο, μια ανάρτηση με νόημα που έπιανες μόνο εσύ, η αν θέλεις το πιο αδιάφορο σχόλιο σε κάτι, σε τράνταζε σύγκορμη, σε έστελνε στις κολάσεις και στους παραδείσους αντάμα, σε μούδιαζε ολάκερη, σε άδειαζε ή σε γέμιζε κατά το δοκούν της στιγμής, σε τράνταζε σαν απόλυτος κυρίαρχος πάνω σου,….ε όσο να πεις αυτό είναι μεγαλείο, εκεί αφουγκράζεσαι την ψυχή σου να συμμετέχει στην ζωή σου.
Λείπει Αυτό, που δεν είναι πια αυτός
Καλά μη με κοιτάς έτσι, ξέρω ξέρεις, μια κουβέντα είπα, άλλωστε τι είμαι εγώ για να πω παραπάνω, εγώ απλά είμαι ο κτύπος της καρδιάς σου, μια μηχανή δηλαδή….”