Κοινοποίηση

“…..Κάθισαν κάπου παράμερα, τον παρατηρούσε με την άκρη του ματιού της, σιγά σιγά προοδευτικά, φοβόταν να τον κοιτάξει με τη μια, αυτή η αίσθηση του Ίκαρου μην λιώσει απ την λάμψη του, την κύκλωσε ξανά.
Πιάσανε να μιλάνε και σιγά σιγά τα δέντρα φύγαν απ την αυλή, τα σπίτια φύγαν από γύρω, οι δρόμοι φύγαν από παντού, ο χώρος ο ίδιος που τους περιείχε χάθηκε, μείναν μόνοι τους, όπως το έκαναν πάντα.
Μιλούσαν συγκεντρωμένοι ο ένας στον άλλο, έκρυβαν ό τι έκρυβαν με πολύ εύγλωττο τρόπο, συνεννοούνταν με τα λόγια που έλειπαν απ τις φράσεις τους κι όσο σημαντικότερες οι έννοιες, τόσο λιγότερα τα λόγια. Ρωτούσαν άλλο κι όχι εκείνο που τους έκαιγε, παραδίνονταν σε ένα μακρύ διάλογο εκτός θέματος, ξέροντας πως στο καληνύχτα και οι δύο θα συλλογίζονταν όχι όσα ειπώθηκαν μα κυρίως όσα αποσιωπήθηκαν.
Το κάνει αυτό η αγάπη. Σωπαίνει…”