“Τα δύσκολα φαίνονταν να απομακρύνονται και η Βίκυ χαιρόταν την ζωή της όσο καμία άλλη εποχή. Της άρεσαν όλα, η κούραση, η ευθύνη, η μάθηση, οι παρέες της, η συνεχής γνωριμία με την μητρότητα.
Όλα προχωρούσαν μια χαρά και το μόνο που φαινόταν να ξεχνά ήταν τα 26της χρόνια και πως σε αυτές τις ηλικίες, οι άνθρωποι έχουν δίπλα τους άλλους ανθρώπους που συνηθίζουν να αποκαλούν ερωτικούς συντρόφους. Που μοιράζονται μαζί τους όχι πάντα το απόλυτο όνειρο αλλά μια αγκαλιά, ένα φιλί, ένα χάδι, μια νύχτα έρωτα, μια ζήλια, μια φιλονικία, ένα βραδινό ραντεβού, όλο αυτό το συναίσθημα που βασίλευε γύρω της, δίπλα και απέναντί της.
Κι αυτή που πέρναγε για ενδιαφέρουσα γυναίκα της εποχής της, αυτή η γυναίκα κρυβόταν πίσω από μια πεισματική μοναξιά. Μια μοναξιά – τιμωρία, για ένα γάμο που δεν έπρεπε, για ένα γάμο που ήξερε πως δεν θα την οδηγούσε πουθενά και που ωστόσο τον έκανε. Κι αυτό το χρέωνε στον εαυτό της με μεγάλο θυμό.
Και έτσι συνέχιζε μόνη της ανάμεσα σε φυσιολογικούς ανθρώπους, που ή προσπαθούσαν να την κατακτήσουν ή προσπαθούσαν να της δείξουν το ενδιαφέρον τους, περιμένοντας από αυτήν το πρώτο βήμα. Η αλήθεια ήταν πως ήταν πολύ πρόσφατος ο χωρισμός της και πως δεν ήθελε μια σχέση με κανέναν εκείνες τις εποχές.
Ότι χρειαζόταν το ζούσε, κι αυτό είχε να κάνει με τη γνώση και τον προβληματισμό που της πρόσφερε η σχολή της, είχε να κάνει με την τρυφερότητα που έπαιρνε κατά κύματα από το παιδί της.
Eίχε να κάνει με την ανάγκη της να βγάλει χρήματα πολλά, ώστε να πάψει να νοιώθει αυτό το αίσθημα καταδίωξης, που την κυρίευε κάθε φορά που την κοιτούσε άγνωστος στο δρόμο και που το βλέμμα του, την παρέπεμπε στα πενηντατρία καταδιωκτικά εντάλματα σύλληψης που την περίμεναν σε κάποιο Παράρτημα Ασφαλείας Αττικής,με την βεβαιότητα πως την είχαν ανακαλύψει τούτη τη φορά και θα την οδηγούσαν στη φυλακή.
Ήταν μια εποχή που ο έρωτας μπορούσε να περιμένει. Ή τουλάχιστον έτσι πίστευε, συνέχιζε βλέπεις να αψηφά την δύναμή του, συνέχιζε να τολμά να αμφισβητεί την κυριαρχία του. Το έκανε χρόνια αυτό, φανταζόταν πως μπορούσε να αγνοεί το τώρα του, το απόλυτό του, το σάρωμά του…γιαυτό κι αυτός της έδινε ρεσιτάλ παρουσίας και της έκοβε την ανάσα…..ότι ώρα έκανε κέφι, απόλυτος άρχων ..”
(απόσπασμα)
