Το ταπεινό εκκλησάκι των Αγίων Θεοδώρων,
Ευριπίδου κι Αριστείδου στη γωνιά, Πάσχα του 1957.
Αρχαία ελληνική ιστορία….όλοι μας αγέννητοι τότε.
Δυο στενά πιο πίσω ….εκεί,
Ρόμβης και Κολοκοτρώνη άλλη γωνιά αυτή,
πάνω απ΄ την καπελού, που λεγε ο παππούς ο γερο-Ξένος,
το πατρικό του πατέρα….τώρα πουθενά τίποτα……
μόνο μια νοσταλγία για ότι δεν προλάβαμε
και ένα δυο εγγόνια που συνεχίζουν και κάνουν Ανάσταση
στο μικρό προαύλιο χώρο της εκκλησίας, κάθε χρόνο,
συντροφιά με έναν χαρισματικό Άγγλο παπά
που δείχνει να γνωρίζει και να σέβεται τους αιώνες
και λιγοστούς Αθηναίους, που όλοι τους έχουν ένα κοινό…..
μια ματιά γεμάτη αξιοπρέπεια και σιωπή,
και κάποιους ξένους ακόμα κουρασμένους
απ’ τον κάματο της πάλης με τη ζωή
Να είναι μια ουσιαστική, μεγάλη βδομάδα αυτή, για όλους σας….
οι αναμνήσεις δικές μου……
η ανάρτηση με τις εικόνες
από την Liza Koutsaplis
και το γκρουπ “Κάθε Σάββατο στην Αθήνα”
