Κοινοποίηση

“…..Και οι αποφάσεις της; Κλείνω πόρτα και φεύγω- είχε πει. Που βρίσκονταν τώρα αυτές οι αποφάσεις και σε τι μορφή έπρεπε να τις ψάξει; Σε μορφή κόκκων της άμμου που τις φυσούσε ο Αίολος;
Έκλεισε τα μάτια, αυτοσυγκεντρώθηκε, πήρε βαθιά ανάσα- και την κράτησε μέσα της. Τέντωσε μπροστά τα χέρια κοντά κοντά, ένωσε τις άκρες των ποδιών και ισορρόπησε στην άκρη του βράχου. Ήταν έτοιμη για το μακροβούτι που θα την οδηγούσε ξανά στους ωκεανούς της πληρότητας των αισθήσεων. Παραδομένη, εξωπραγματική, ευτυχισμένη, πλήρης.
Ήταν απλό πράγμα η ευτυχία τελικά. Αρκεί να υπήρχε απέναντί σου μια αγαπημένη ματιά ικανή να ελευθερώνει την ψυχή σου από την γήινη φυλακή της. Να την οδηγεί σε άλλες ακτές, σε μια περιπλάνηση προς την αιωνιότητα. Τόσο απλό. Και τόσο σπάνια εφικτό….”