Κοινοποίηση

“…Είχαν μπροστά τους μια βδομάδα να τακτοποιηθούν στο νησί, να γνωρίσουν τους παίκτες, να τους δοκιμάσουν τα ρούχα και να κάνουν τις διορθώσεις που θα προέκυπταν.
Οι χώρες που έπαιρναν μέρος ήσαν εννέα- κάθε χώρα έστελνε μια ομάδα οκτώ παιδιών. Η εκπομπή θα παιζόταν ζωντανά σε σύνδεση με όλες τις χώρες το επόμενο Σάββατο και θα έπρεπε να ήταν όλα έτοιμα.
Από τα χαράματα μέχρι αργά το βράδυ στις εγκαταστάσεις που τους είχε παραχωρήσει το Πολεμικό Ναυτικό έκαναν πρόβες τα αγωνίσματα –παιχνίδια, τις στολές, τα αξεσουάρ, τα σκηνικά, τα φώτα, τον ήχο, τις γωνιές λήψης της κάμερας, όλα.
Οι αρχηγοί των ομάδων φρόντιζαν για την ασφάλεια των παικτών τους- έλεγχαν την επάρκεια των εγκαταστάσεων, το βαθμό επικινδυνότητας του κάθε αγωνίσματος, απαιτώντας συνεχώς την όποια βοήθεια θα μπορούσαν να χρειαστούν εκ των προτέρων. Οι τεχνικοί γυρνούσαν γύρω γύρω σαν τις μύγες δημιουργώντας και λύνοντας προβλήματα διαρκώς. Τα παιδιά των ομάδων προπονούνταν ολημερίς εξαντλητικά- εκπροσωπούσαν τον τόπο τους και η νίκη δεν αφορούσε μόνο αυτούς, αφορούσε ολόκληρη την πόλη τους. Η στρατιά των υπευθύνων της κρατικής τηλεόρασης επόπτευε τα πάντα και έδινε λύσεις για ότι κάθε λεπτό παρουσιαζόταν, ενώ βρισκόταν σε διαρκή συνεργασία με τους εκπροσώπους των κρατικών καναλιών των χωρών που λάμβαναν μέρος στο παιχνίδι.
Εκεί ανάμεσα σ΄ όλους αυτούς τους υγιείς ανθρώπους ανακατεμένη βρισκόταν και αυτή με την βοηθό της. Της είχαν διαθέσει ένα τεράστιο χώρο με ραπτομηχανές, φώτα, καθρέπτες, αυτοσχέδια δοκιμαστήρια, πάγκους και συρόμενες κρεμάστρες για τα ρούχα.
Στην πρώτη σύσκεψη όπου μαζεύτηκαν όλοι οι υπεύθυνοι, εκείνη δεν πίστευε πως ήταν παρούσα- μέσα σε ένα πολυπληθές σύνολο, είχε να διεκπεραιώσει ένα πολύ σοβαρό κομμάτι αυτής της παραγωγής και η αγοραφοβία της λογικά την καθιστούσε ανίκανη γι΄ αυτό. Κι όμως η φαντασία μάλλον και το χιούμορ της την κρατούσε ανάμεσά τους, στεκόταν απέναντί τους στα ίσα σαν να ήταν κι αυτή ένας υγιής άνθρωπος. Και δεν ήταν, όχι ακόμα τουλάχιστον. Είχε την πίστη πως θα ξαναγινόταν βέβαια μα για την ώρα δεν ήταν, κι αυτό που είχε αναλάβει ήταν έξω από τις ιατρικές βεβαιώσεις.
Έπαιρνε μέρος στις συζητήσεις και την ίδια ώρα παρακολουθούσε τον εαυτό της να το κάνει. Όσο περνούσε η ώρα κατέβαινε ο ουρανός και οι τοίχοι έλιωναν, έπρεπε να φύγει, να κρυφτεί κάπου να αγκαλιαστεί με τον φόβο της μα όμως ο χρόνος έτρεχε και είχε ευθύνη να βγάλει σε πέρας ότι είχε αναλάβει,. Έτσι ήταν παρούσα και θεατρίνος στην πράξη και παράλληλα αντιμετώπιζε το τέρας μέσα της, τον πανικό της.
Ήρθε η ημέρα της πραγματοποίησης της εκπομπής, ολόκληρο το νησί ήταν εκεί, να παρακολουθήσει από κοντά τους αγώνες. Ήταν μια τρέλα, ένα τεράστιο πανηγύρι, όλα πήγαν περίφημα, τα συγχαρητήρια έρχονταν από παντού, όλοι φαίνονταν να είναι απόλυτα ικανοποιημένοι με την διοργάνωση των αγώνων, η δε δουλειά της με τα ρούχα είχε αποσπάσει τις καλύτερες κριτικές.
Λίγο τα ανεξάντλητα θέματα της ελληνικής μυθολογίας, λίγο ο ενθουσιασμός των παιδιών, λίγο τα παιχνίδια που ήσαν σχεδιασμένα έξυπνα και άρτια, λίγο ο φυσικός διάκοσμος του λιμανιού του Πόρου και της ακρογιαλιάς με το φεγγάρι συνοδοιπόρο σ’ όλο αυτό, που έδεσε θαυμάσια με το ταλέντο του σκηνογράφου – το αποτέλεσμα ήταν εκρηκτικό.
Όλοι είχαν από ένα λόγο στο τέλος της βραδιάς για να είναι ικανοποιημένοι, και αυτή ένοιωθε να έχει τον πιο σπουδαίο. Είχε νικήσει το τέρας, το είχε εξουδετερώσει, το είχε θέσει εκτός μάχης, έστω γι αυτές τις λίγες μέρες…..κάποια στιγμή θα κέρδιζε και τον πόλεμο…”
(απόσπασμα)